سه زیرگروه ADHD و نحوه تشخیص آنها

اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رفتاری است که باعث علائم بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری می شود که همگی از نظر شدت متفاوت بوده و با فعالیت های روزانه منظم تداخل دارند.

ADHD معمولا در دوران کودکی ایجاد می شود اما می تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد. افراد مبتلا به این بیماری اغلب با رفتارهای تکانشی دست و پنجه نرم می کنند، بیش از حد فعال هستند و به سختی توجه می کنند. ADHD در همه یکسان به نظر نمی رسد. نوع ADHD یک فرد به علائم اولیه و رفتارهایی که از خود نشان می دهد بستگی دارد.

سه راه عمده وجود دارد که علائم ADHD می تواند ظاهر شود. این روش‌ها قبلاً در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش چهارم (DSM-IV) به عنوان «زیرگروه‌ها» نامیده می‌شدند، اما در DSM-5.1 کنونی «ارائه‌ها» نامیده می‌شوند، ما در اینجا به صورت مترادف از آنها استفاده خواهیم کرد.

سه زیرگروه ADHD
از آنجایی که همه علائم ADHD از فردی به فرد دیگر متفاوت است، مهم است که در مورد ویژگی‌های هر ارائه اطلاعاتی کسب کنید تا بتوانید تشخیص دهید که ممکن است شما یا یکی از عزیزانتان با کدام یک سر و کار دارید.

بی توجهی: علائم اصلی این نوع شامل عدم تمرکز، بی توجهی مکرر و بی نظمی است.
تکانشی/بیش فعال: افرادی که با این زیرگروه سروکار دارند بی توجهی نشان نمی دهند، اما بی قرار و بی قرار هستند. این نادرترین زیرگروه ADHD است.
ترکیبی: این شایع ترین زیرگروه ADHD است که در آن افراد علائم دو نوع دیگر را نشان می دهند.
ADHD نوع بی توجه
افرادی که این نمایش را دارند هیچ نشانه ای از بیش فعالی یا تکانشگری نشان نمی دهند. آنها در عوض در حفظ تمرکز و توجه مشکل دارند. اغلب برای افراد مبتلا به ADHD بی توجه، توجه و شرکت در فعالیت های سازماندهی شده برای مدت طولانی دشوار است.

برخی از رفتارها و علائمی که افراد با این تظاهر ADHD ممکن است نشان دهند عبارتند از:

فاصله توجه کوتاه
به راحتی حواسش پرت می شود
قادر به توجه دقیق به جزئیات نیست
مشکل در گوش دادن هنگام صحبت کردن
هنگام انجام فعالیت های روزمره فراموشکار است
اغلب بی احتیاطی و گم کردن دائمی چیزهایی مانند کلید، کتاب و تلفن
با درگیر شدن در وظایف و فعالیت های سازمان یافته مبارزه می کند
پیروی از دستورالعمل ها برایش مشکل است

ADHD نوع تکانشی/بیش فعال
این کمترین نوع ADHD است. افراد مبتلا به این شکل از بیماری رفتارهای بیش فعال و تکانشی نشان می دهند، اما هیچ نشانه ای از بی توجهی ندارند. افراد مبتلا به این نوع بیماری را می‌بینید که دائماً در حال حرکت هستند و بیش از حد بی قراری می‌کنند.

این تظاهرات معمولاً با علائم تکانشگری زیر مشخص می شود:

قطع صحبت یا دخالت در دیگران
بدون فکر عمل کردن
بی حوصلگی و سختی در انتظار نوبت
تار کردن پاسخ به یک سوال قبل از اینکه کامل شود
علائم بیش فعالی معمولاً شامل رفتارهای زیر است:

بی قراری
بیش از حد حرف زدن
عدم توانایی در تمرکز روی یک کار در یک زمان
بی قراری بیش از حد
ناتوانی در انجام هیچ فعالیتی بی سر و صدا 2
ADHD نوع ترکیبی
این شایع ترین شکل این بیماری است. افراد مبتلا به این نوع ADHD ترکیبی از علائم تکانشگری، بیش فعالی و بی توجهی را تجربه می کنند.

تشخیص ADHD نوع ترکیبی در کودک مستلزم آن است که شش یا بیشتر از علائم بی توجهی و شش یا بیشتر علائم بیش فعالی/تکانشگری حداقل به مدت شش ماه وجود داشته باشد. کسانی که 17 سال یا بیشتر هستند نیاز به پنج یا بیشتر از هر کدام دارند

چگونه نوع ترکیبی ADHD هم بی توجهی و هم بیش فعالی دارد
علل
علت دقیق ADHD ناشناخته است. با این حال، تحقیقات کنونی نشان می‌دهد که ژنتیک ممکن است در ابتلای فردی به این بیماری نقش داشته باشد.

همچنین گزارش شده است که کودکان مبتلا به ADHD سطوح پایینی از دوپامین دارند. در حالی که ممکن است این تنها مسئول ایجاد این بیماری نباشد، تصور می‌شود که عاملی مؤثر در ایجاد اختلال مغزی باشد.

این عارضه در پسران شایع‌تر از دختران است و اغلب ممکن است منجر به ایجاد شرایط دیگری مانند اختلال اضطراب، افسردگی یا سوء مصرف مواد شود. دخترانی که به این عارضه مبتلا هستند بیشتر از بیش فعالی یا تکانشگری علائم بی توجهی را نشان می دهند.

عوامل دیگری که تصور می شود در ایجاد این بیماری نقش دارند عبارتند از:

مصرف سیگار یا الکل در دوران بارداری
جراحت سر
وزن کم هنگام تولد
قرار گرفتن در معرض سموم محیطی چه در سنین پایین و چه در دوران بارداری5
حقیقت در مورد آنچه که در واقع باعث ADHD می شود
تشخیص
اگر مشکوک هستید که فرزندتان ADHD دارد، باید او را نزد یک پزشک متخصص اطفال یا متخصص سلامت روان ببرید تا تشخیص داده شود. آنها معمولاً یک تاریخچه دقیق از علائم کودک شما را می پرسند و کودک شما را تحت یک سری آزمایشات قرار می دهند تا رفتارهای او را مشاهده کنند.

متخصصان پزشکی از معیارهای DSM-5 برای تشخیص قطعی ADHD استفاده می کنند. این کتابچه راهنمای نه رفتار و علائم بیش فعالی/تکانشگری و همچنین نه رفتار و نشانه را شرح می دهد.

برای بی توجهی.6

زمانی که کودک حداقل 6 رفتار و علائم ذکر شده برای هر یک از آنها را نشان دهد، مبتلا به ADHD تشخیص داده می شود. در حالی که یک بزرگسال یا نوجوان باید حداقل پنج مورد از این علائم را نشان دهد، علائم نیز باید آنقدر شدید باشد که عملکرد منظم فرد را مختل کند.

علائم ADHD می تواند بین سنین 3 تا 6 سالگی ظاهر شود و اغلب با رفتار بد اشتباه گرفته می شود. اگر این بیماری تشخیص داده نشود و درمان نشود، ممکن است باعث عملکرد ضعیف تحصیلی، مشکل در حفظ روابط سالم و رفتارهای ضد اجتماعی شود.

رفتار
در حال حاضر هیچ درمانی برای ADHD وجود ندارد، اما درمان موثر این بیماری شدت علائم را کاهش می‌دهد و فرد مبتلا به ADHD را قادر می‌سازد تا عملکرد روزانه خود را بهبود بخشد.

ADHD معمولاً با ترکیبی از دارو درمانی و رفتار درمانی درمان می شود. با این حال، هیچ نوع درمان یکسانی وجود ندارد. یافتن درمان ایده آل برای ADHD شما یا فرزندتان به عوامل زیادی بستگی دارد.

پزشک قبل از توصیه یک برنامه درمانی، سن شما یا فرزندتان، شدت علائم و عدم تحمل دارو را در نظر می گیرد. درمان می تواند شامل یکی یا ترکیبی از گزینه های زیر باشد. 7

دارو
دو نوع دارو معمولاً برای درمان ADHD استفاده می شود: محرک و غیر محرک.

داروهای محرک: این رایج ترین نوع دارویی است که برای درمان ADHD استفاده می شود. محرک ها با افزایش تولید دوپامین و نوراپی نفرین در مغز عمل می کنند. اینها پیام رسان های شیمیایی هستند که نقش حیاتی در تنظیم تفکر و توجه دارند. برخی از نمونه‌های رایج عبارتند از: ریتالین (متیل فنیدات)، آدرال (آمفتامین) و دگزدرین (دکستروآمفتامین).
داروهای غیر محرک: داروهای غیر محرک ممکن است کمی بیشتر از داروهای محرک عمل کنند، اما در بهبود تمرکز و توجه موثر هستند. آنها معمولاً برای افرادی که عوارض جانبی غیرقابل تحملی را روی محرک ها تجربه می کنند توصیه می شود. به عنوان مثال می توان به Strattera (اتوموکستین)، Intuniv (guanfacine) و Qelbree (viloxazine) اشاره کرد.
مدیریت رفتار
معمولاً به والدین کودکان مبتلا به ADHD توصیه می شود که به جای استفاده از رفتاردرمانگر، در کلاس های مدیریت رفتار شرکت کنند تا به کودک خود در رفع علائم ADHD کمک کنند. هدف جایگزینی رفتارهای منفی با رفتارهای مثبت است. این کار با نظارت بر اعمال آنها و درگیر شدن در کارهای عملی انجام می شود که می تواند رفتارهای منفی را بهبود بخشد.

رفتار درمانی چگونه کار می کند
کلمه ای از Verywell
تربیت کودک مبتلا به ADHD می تواند چالش برانگیز باشد اما غیرممکن نیست. انجام عادات سالم مانند ورزش منظم، خوردن یک رژیم غذایی متعادل و خواب کافی نیز برای مدیریت علائم ADHD مهم است.

اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان علائم این بیماری را نشان می‌دهد، باید در اسرع وقت برای تشخیص و برنامه درمانی مناسب به پزشک متخصص مراجعه کنید.